Bir Anlık Sessizlik

Sadece bir an için sessiz olmanın huzurunu yaşamak.

Sevgili internet ve takım arkadaşları hergün hayatı bizim için daha da kolaylaştırıyor. Buna rağmen yeni dünyada 24 saat hiç birimize yetmiyor. Akıllı telefonlarımız ve tablet bilgisayarlarımız bizi “özgürleştirerek” bağımlı kılmayı başardılar. Belki başta biraz direndik ancak sonra hepimiz yavaş yavaş sosyal medyadaki takipçilerimize karşı sorumluluklarımızı  pek sevdik.

Bilgisayarımızı açtığımızda önce facebook sayfasına bir göz gezdiriyoruz. Sonra ana sayfamız  tüm gün fonda kalarak kaçamaklarımıza hizmet ediyor.

Bir yere gittiğimizde artık ilk yaptığımız Four Square’den paylaşmak.

Son tweetimizi atmadan artık hiçbirimizin gözümüze uyku da girmiyor.

Sosyal medya iyi mi kötü mü sorusunu sormuyorum tabii ki. Çünkü artık seçme şansımız yok, yeni dünyada görünür olabilmek için sanal dünyada avatarımızı yaşatmamız gerekiyor. Sanal dünyada var olurken, gerçek dünyada ne yaptığımızı merak ediyorum sadece.

Her an elimize yapışan telefonla yaşıyoruz. Restaurantta öğle yemeği siparişinin gelmesini ya da bankada sıra numaramızın panoda çıkmasını beklerken e-postalarımızı, BBM’lerimizi, facebook mesajlarımızı sürekli kontrol ediyoruz. Kaç kişi beğendi? Kaç kişi paylaştı?

Çevrimiçi olmanın tüm çekiciliğine rağmen bir an için sessiz kalmayı seçebiliyor muyuz?  Sadece huzurlu olmak için, nefesimizi dinleyebiliyor muyuz?

Mine Kobal Ok