Bir Nefes Mutluluk

Nedenini bilmiyorum ancak bir kaç haftadan bu yana daha sade olmak üzerine düşünüyorum. Sade, sakin ve içten davranmak yeni bir düşünce baloncuğu değil benim için, ancak “olmak” fiilini kullandığımda daha çok ev ödevim olduğunu farkediyorum. Boğulmadan, “mış” gibi de yapmadan, sade bir geçişle sade olabilmek, işte tam olarak bunu istiyorum.

Bir koçluk görüşmesi sonrasında sade olmanın ilk küçük adımı “nefes” oldu.

Farkındalıkla aldığım bir nefesin ne kadar çok soruya sakin bir yanıt olabileceğini kendime bir daha hatırlatmak o kadar iyi geldi ki. Koçluk sonrasındaki kendime notlarımdan bir kaç satırı buraya taşımak istedim.

Bir nefes alarak başlayabilirim.

Bir nefes sonrasında değişebilirim.

Boğulduğumda, “eyvah” yetişemiyorum anlarında uzun bir nefes alabilirim.

Bir şeylerin bana inat ters gittiğine inanmaya başladığımda, merkürü suçlamadan önce doya doya bir nefes alabilirim.

Ya da çok mutlu olduğum anlarda, o anın fotografını iyice hatırlamak için kocaman bir nefes alabilirim. (Bu cümleyi çok sevdim)

Ve kendime hazırladığım nefes notum “Doya doya nefes al:-)”

Mine Kobal Ok